" a life is a journey..."

" a life is a journey..."

Sunday, February 6, 2011

ASSIGNMENT CINTA 9

Bahagian 9

            “ Woi!” jerkah Zura tiba-tiba. Aku jatuh terduduk. Aduh, sakitnya punggung. Aku toleh ke belakang. Zura seronok aje ketawa. Tak guna! Ingatkan hari-hari cuti begini, bolehlah aku menghabiskan masa lapang dengan hobi aku ni tetapi minah ni datang ganggu pulak. Hish, tak boleh tengok aku senang sikit.
            “ Zura, engkau tak boleh tegur elok-elok ke, sakit tahu tak?” Aku mendengus marah. Aku bangun, menggosok-gosok punggung. Berus lukisan aku entah sudah tercampak kemana. Tengah aku syok-ayok melukis bawah pokok rambutan ni, minah ni datang kacau pulak.
            “ Engkau ni kan, tak boleh terperanjat sikit. Mulalah buat akrobatik. Terduduk la, tertunggeng la. Macam-macam. Berani pulak duduk sorang-sorang kat sini,” Zura sudah berdiri di tepi kanvas lukisan aku. Matanya memerhati sekeliling. Kiri-kanan hutan. Aku biarkan aje minah tu membebel-bebel seorang diri. Dah tak ada kerjalah tu, datang mengganggu aku. Berus aku tadi, mana pulak aku campak ni?
            “ Wah, cantiklah In, gambar apa ni?” Soalnya apabila melihat lukisanku yang hampir siap. Hah, baru tahu. Ingat aku ni apa? Tak ada seni langsung ke? Tengok orang la. Aku masih terbongkok-bongkok dalam semak di tepi pokok rambutan. Alah, mana pulak berus aku tadi ni!
            “ Oit, aku tanya ni, dia boleh buat bodoh aje. aku conteng karang lukisan ni, baru tahu…” Zura mula hot  bila aku tak jawab soalannya. Aku diam lagi. Malas nak jawab. Yang penting sekarang cari berus aku tu dulu.
            Ahah, dah jumpa! Berus tu betul-betul kat atas pokok senduduk di dalam semak. Aku redah rumput dan pokok-pokok rimbun liar ke situ. Tak guna punya kawan. Sampai jauh ke sini terpelanting berus lukisan aku dek terkejut jerkahannya tadi. Zura di belakang masih lagi mengomel-ngomel. Entah apa ke bendalah minah tu membebel-bebel, aku sudah jauh ke tengah semak. Tak ambil peduli dengan kata-katanya. Yang penting, berus tu!
            Pak Lamin ni pun satu. Kata kebun buah. Tapi semak mengalahkan hutan rimba. Ni kalau ada harimau ke, gajah ke, langsung tak mustahil. Kebun macam ni dah boleh dikategorikan sebagai hutan simpan kalau macam nilah keadaaannya. Ah, pedulik. Kebun orang, bukan tanah aku pun. Nak komplen-komplen apa hal….
            “ In, engkau nak pergi mana tu?!” Zura dah mula perasan aku jelajah kebun Pak Lamin di belakang rumah sewa kitaorang. Ah, sedikit je lagi nak sampai dekat pokok senduduk tu. Sikit je lagi. Sikit je lagi. Aku capai berus. Susah payah. Huh! Dapat. Hatiku berbunga senang. Mana Zura ni, dah balik ke? Sudah tidak dengar suaranya membebel-bebel. Aku pusing ke belakang. La, dah jauh rupanya aku redah  kebun hutan ni. Sampaikan kelibat Zura pun dah nampak tak nampak aje. Tapi siapa pula yang bernafas kuat kat tepi aku ni? Pelik aje bunyinya. Aku belek pokok-pokok rimbun mencari yang empunya nafas. Gulp! aku telan air liur. Nak lari ke tak ni?
            Lari ke tak? Lari ke tak ni? otak aku dah blur bagi idea. Kaki aku dah gatal nak melangkah ni. Hati pun laju je dup-dap-dup-dap. Ni kalau boleh dengar melalui stateskop, mahunya pecah alat tu dengar jantung aku berdegup. Aku pusing belakang pelan-pelan. Cari laluan lompang sikit. Senang nak redah. Berus di tangan aku pegang kemas-kemas. Apa-apa hal selamatkan diri dulu. Takkan nak tunggu sini. Nak mengadap binatang langsung tak handsome ni sampai bila?
            Satu, dua, tiga………! Aku pecut seribu. Berus lukisan terkial-kial di tanganku. Binatang tu pun pecut jugak kat belakang. Menonong aje. Arggghhhhh……tolonggg!!!!
Aku jerit kuat. Zura yang tengah tertunggeng-tunggeng di bawah pokok rambutan turut tersentak.
            “ Zura…. lari! Ba….ba..babi…!” aku laung kuat. Masa tu dah tak terfikir  nak guna bahasa buku untuk panggil nama binatang tu. Zura terkedu. Dengan hanya berkain sarung, sepantas kilat, dia panjat dahan pokok rambutan tempat aku melukis sejam yang lalu.
            “ In…. sini!,” laungnya apabila melihat aku lari tak cukup tanah. Nasib baik aku pakai treksuit. Kalau berkain sarung, dah terbungkang aku kat sini.
            “ A….aku tak pandai panjat pokok……” aku laung lagi. Sesekali aku berpaling ke belakang sambil kaki terus berlari. Ni kalaulah aku masuk marathon ke, lari 4x 100 ke, sah-sah aku menang. Cis, binatang najis mukholazoh tu memang syok giler main kejar-kejar dengan aku.
            “ Sinilah! Engkau nak lari mana, Sesat kang!,” Zura dah mendakap dahan pokok rambutan Pak Lamin. Kemas macam tak nak turun-turun dah. Alamak, depan dah jalan mati. Aku membelok, memasuki lorong menuju ke kandang kambing pak Lamin di belakang rumahnya. Masa tu memang tak terfikir nak panjat tangga rumah sewa padahal tadi aku sempat gak melintasinya sebelum meredah tanah kawasan rumah pak Lamin. Apa yang aku nampak, hanya kandang kambing pak Lamin tu aje. Tak fikir-fikir dah. Aku panjat anak tangga kandang kambing, cepat-cepat tutup pintu dari dalam. Perut aku dah kecut. Termengah-mengah aku bernafas. Huh, nak udara! Nak  nyawa! Di bawah, binatang ekor kontot tu mundar mandir. Habis tanah-tanah disodoknya. Aku genggam berus lukisan kemas-kemas. Janganlah dibuatnya binatang hodoh tu masuk dalam ni. Kalau ia masuk mana lagi aku nak lari. Semuanya dinding dawai je ni. Tingkap pun tak ada. Kalau ada, boleh juga aku terjun tingkap selamatkan diri nanti. Pintu pun satu je ni. Dahlah aku takut tahap gila ni. Kena sentuh lagi dengan binatang tu, alahai kena mandi tanahlah aku!
            Pang! Macam bunyi senapang patah aje. Dari balik pintu kandang, aku mengintai keluar. Binatang tu dah terbungkang di atas tanah. Dari jauh, kelihatan pak lamin berdiri sambil memegang sebilah senapang. Sebijik macam hero cowboy dulu-dulu pulak. Tapi yang ni cowboy tanpa baju, berkain pelikat dan berkopiah putih kat atas kepala. Cowboy Malaya! aku menarik nafas lega. Ambik engkau, mampus! Siapa suruh engkau kejar aku. Kang tak pasal-pasal mati sia-sia. Aduh, sakitnya urat pinggang! Kaki aku turut terasa lenguh-lenguh. Esok sah mesti demam ni. Tak pernah-pernahnya aku lari gaya larian sukan olimpik macam ni, hari ni dalam sejarah la pulak. Aku tilik selipar di kaki, ai tinggal sebelah aje. Sebelah lagi mana? Mesti termelayang waktu aku lari maksimum speed tadi. Tak guna! Tak sedar bila masanya aku pecut hanya pakai sebelah selipar aje. Hish! Kalau tahu dek Zila dan Zue, pasti terkeluar air mata diorang gelakkan aku. Tak guna punya binatang. Buat aku lelah aje.
            Pintu kandang kambing itu, perlahan-lahan aku buka. Mata masih memerhati bangkai binatang kontot tu yang dah rebah ke tanah. Ya tuhan, macam ni ke rupanya binatang ni. Langsung tak menarik pandangan. Itulah first time aku tengok binatang hutan tu secara live. Selalunya kat kaca tv je. Dahlah hitam legam, bertaring panjang lagi. aku menggeletis kegelian. Pak Lamin tiba-tiba datang  menghampiri.
            “ Apa ke jadahnya kamu buat dalam kandang kambing pak cik tu In?” Soal Pak lamin buat –buat tak faham. Aku sengih. Control ayu.  Kalau soalan tu dari Zura, memang sah-sah kena cepuk. Tak nampak aku lari pecut tadi? Pucat muka aku pun rasanya masih belum hilang lagi ni. Aku perhati sekeliling. Rasa-rasanya seekor je tadi kitaorang main kejar –mengejar. Aku yang dikejar, haiwan tu yang mengejar.
            “ Maaf Pak cik, saya tak tahu dalam kebun belakang rumah sewa tu ada binatang ni. Saya yang kejutkan binatang ni tadi pak cik. Ia kejar saya kerana terkejut saya ganggu tempat tinggalnya kot,” Dalam semput-semput  nafas aku  cerita kepada pak lamin. Pak Lamin angkat kening.
            “ Ooooo, yang melalak minta tolong tadi tu kamulah ya?” tanya Pak Lamin lagi. Aku angguk pelan-pelan. Mahunya tak, dah habis volume aku menjerit, melalak. Untung juga Pak Lamin dengar. Kalau tak, tidur kandang kambing la aku malam ni.
            “ Bila masanya pulak kamu ke kebun tu. Kan dah aku pagar. Dah lama aku tak kerjakan kebun tu. Dah tak ada rupa kebun dah pun. Yang kamu pandai-pandai masuk kebun aku tu siapa suruh. Nasib baik tak ada apa-apa. Kalau tidak, tak tahulah…..” Aduh, ngilunya dengar bebelan Pak Lamin ni. Aku diam, rasa bersalah la pulak. Tulah siapa suruh memandai-mandai masuk tanah orang tanpa kebenaran. Taubat! Lain kali aku takkan buat lagi. Sungguh!
            “ Maaf pak cik. Saya yang salah. Maafkan saya,” aku betul-betul rasa bersalah ni. janganlah Pak Lamin marah. Dahlah aku letih lari pecut tadi, ni nak kena dengar ceramah Pak Lamin lagi. Alahai, nasib badan. Nasib baik kat rumah sewa ada Zura aje. Zue dan Zila entah kemana menghilangnya sejak pagi tadi. Zura? Mana Zura ni? aku pandang kiri kanan. Sah, memang Zura tak ada. Atas pokok lagi ke?
            “ Pak cik, minta maaf sangat-sangat. Saya minta diri dulu. Nak cari Zura,” aku mengundur langkah meminta diri. Pak Lamin angguk-angguk. Lagipun, kalau lama-lama aku duduk di situ, mahunya telinga aku diberi ceramah lagi. Baik blah cepat!
            “ Zura…..!” Sehabis volume aku menjerit. Lorong kecil yang ku lalui sebentar tadi, aku redah balik. Sambil-sambil jalan, sempat juga aku melilau kiri-kanan jalan, manalah tahu terjumpa dengan selipar aku yang sebelah lagi. Hah, tu dia. Atas rumput-rumput tu! Giler betul macam mana boleh tak terperasan aku lari tanpa selipar tadi ni? Selipar itu aku sarungkan dan menuju kembali ke pangkal pokok rambutan di pinggir pagar kebun. Peralatan lukisan aku masih tidak terusik. Tiub-tiub warna masih berlonggok di atas rumput. Berus ditangan aku sisipkan di poket seluar. Terayun-ayun berus itu mengikut langkah kakiku. Aku pandang sekitar, tercari-cari. Mana Zura ni? dah balik ke?
            “ In….!” macam suara Zura. Aku dongakkan kepala. Ha…ha…ha, aku gelak kuat. Zura masih melekat kejab di dahan pokok rambutan. Kelakar betul!
            “ Woi, tolonglah…aku tak boleh turun ni,” Dia merengek. ketawaku makin galak. Geli hati betul. Kalaulah di saat tu ada Kamera Video, memang aku rakam, buat kenangan!
            “ Apa daa, pandai panjat. Tak pandai turun. Dah turunlah. Aku nak tolong  macam mana. Aku mana pandai panjat pokok,”  Aku bagi arahan. Zura terkial-kial memijak dahan pokok. Prak, sebatang ranting patah. Huh! Nasib baik tak kena kepala aku.
            “ Hati-hatilah sikit,” aku bagi advice bimbang. Zura ketap bibir.
            “ Ni semua engkau punya pasal,” Dia salahkan aku. Aku buat muka selamba.
            “ Aku pulak. Yang engkau datang sini tak berjemput, kacau aku tu apa? Salah aku ke,” Aku berhenti ketawa. Sakit hati sikit.
            “ Oklah, aku yang salah. Tolonglah sikit. Kain aku tersekat ni,” Zura dah sampai dahan bawah. Betul-betul paras bahu aku. Aku tarik kainnya yang lekat di ranting pokok. Buk! Zura jatuh terduduk. Kah..kah..kahh…aku sambung ketawa lagi. Zura bangun, menggosok-gosok punggung.
            “ Ceh, bukan nak tolong, gelakkan aku pulak,”Dia marah. Muka bungainya masih belum hilang. Pucat. Kain sarung yang dipakai dibetul-betulkan kembali lipatannya di bahagian pinggang. Tangannya ada calar-calar. Merah bergaris. Kesian pulak aku tengok  minah ni. Tulah, siapa suruh panjat pokok?
            “ Binatang tu dah mampus? Aku dengar macam bunyi senapang tadi.” Tanyanya sambil sesekali mengaduh sakit. Aku angguk.
            “ Yap, Pak Lamin yang tembak. Nasib baik ada Pak Lamin. Kalau tidak tidur atas pokok rambutan la engkau malam ni. Ha..ha…ha..” Aku masih terasa ingin ketawa apabila mengenangkan hal itu. Wajah kelat Zura sebentar tadi tiba-tiba bertukar corak. Dia tiba-tiba turut ketawa. Terkekeh-kekeh.
            “ Engkau lari sampai mana tadi In, aku tengok laju betul engkau lari….” Tanyanya sambil ketawa. Ketawaku makin galak. Lucu betul bila mengingatkan kejadian itu.
            “ Aku…aku sembunyi dalam kandang kambing Pak Lamin…” beritahuku masih dalam gelak.  Zura ketawa sampai menekan-nekan perutnya. “ Gila!” ujarnya.
            “ Dahla. Jom balik. Tolong aku kemaskan barang-barang ni,” Ujarku kemudiannya. Aku mengutip tiub-tiub warna dan meletakkannya ke dalam bekasnya. Zura membongkok tolong sama mengutip.
            Sepanjang perjalanan pulang ke rumah sewa, sesekali kami akan ketawa apabila mengingatkan hal itu.
            “ Ni nak cerita tak dengan Zila dan Zue ni In? Kalau diorang tahu, mesti ketawa sampai pecah perut punya….”
            “ Tak payahlah…buat malu aje,” Sewaktu kami sampai di tangga rumah rumah sewa, kelihatan kereta Zila baru sahaja memasuki kawasan rumah. Aku pandang wajah Zura di belakang. Zura angguk-angguk.
            Syyyyy……sesaat, kami ketawa lagi………


sambungan...
Assignment Cinta 10

No comments: